سنجش و ارزیابی سرمایه اجتماعی در سکونتگاه‌های روستایی با استفاده از تکنیک رتبه‌بندی فازی (مطالعه موردی: روستاهای دهستان اسالم)

امروزه سرمایه اجتماعی، نقشی بسیار مهم تر از سرمایه فیزیکی و انسانی در سازمان‌ها و جوامع ایفا می‌کند. بدون سرمایه اجتماعی، پیمودن راه‌های توسعه، ناهموار و دشوار می‌شوند. سرمایه اجتماعی، از مقولات اجتماعی بسیار مهم است که هم چون شاخص‌های مهم اقتصادی از جمله تورم و تولید ناخالص ملی در میزان اشتغال و توسعه یافتگی کشورها نقش بزرگی را ایفا می‌کند. با توجه به اهمیت و نقش موثری که سرمایه اجتماعی، می‌تواند در توسعه روستایی داشته باشد، این پژوهش به دنبال سنجش سرمایه اجتماعی در سکونتگاه‌های روستایی در دهستان اسالم می‌باشد. روش پژوهش کمی است، که از مدل‌های‌ کمی استفاده شده است. برای سنجش و اولویت‌بندی سرمایه اجتماعی در سطح روستاهای دهستان اسالم از 25 شاخص در چهار بعد انسجام اجتماعی، اعتماد اجتماعی، مشارکت اجتماعی و آگاهی اجتماعی استفاده شده است. چهار بعد، از طریق پرسشنامه AHP وزن‌دهی شده است. در این راستا، فازی به عنوان روش تصمیم-گیری چند متغیره برای اولویت‌بندی استفاده شده است. طیف پاسخ هر سوال مقیاس پنج طیفی لیکرت بود. برای هر گزینه (خیلی زیاد، زیاد، متوسط، کم، خیلی کم) یک تابع عضویت مثلثی، که به ترتیب با مقادیر فازی(100، 70، 40)، (90، 60، 30)، (80، 50، 20)، (70، 40، 10) و (60، 30، 0) نشان داده شده‌اند، اقدام گردید تا ماتریس فازی شاخص‌ها به دست آید. نتیجه حاصل از بررسی نشان می‌دهد که در میان روستاهای دهستان اسالم به ترتیب روستاهای کله‌سرا و ترک‌محله با امتیازات 0.099 و 0.217 بالاترین میزان سرمایه اجتماعی و روستاهای میانده و نارنجدول به ترتیب با 0.442 و 0.433 پایین‌ترین میزان سرمایه اجتماعی برخوردار بوده‌اند.